دیروز متاسفانه اوبونتویی که روی لبتابم داشتم رو از دست دادم و این مسئله عامل اصلی نوشتن این یاداشتته.
نرمافزار پایدار به برنامهای گفته میشه که با حداقل باگ به کار خودش ادامه بده حالا این وسط یه سری از عوامل دیگه هم هست که میتونه پایداری نرمافزار رو به چالش بکشه.
معمولا چون در نرمافزارهای امروزی از کتابخانه های زیادی استفاده میشه معمولا در به روز رسانی این کتابخانه ها باید دقت لازم رو به خرج داد تا حداکثر سازگاری نرمافزار با اون کتاخونه حفظ بشه.از طرفی هم معمولا تغییر سطوح دسترسی به فایل ها میتونه مشکل ساز بشه.مثلا من به دلیل اینکه پرمیشن خیلی از فایلهای هسته اوبونتو رو تغییر داده بودم خیلی از برنامه ها مجوز کافی برای دسترسی به کتاخونه ها یا فایل های مورد نیازشون نداشتن و به همین دلیل نرمافزارهای زیادی موقع لود سیستمعامل با خطا مواجه میشدن.
مورد بعدی اینکه توسعه دهنده ها قبل از انتشار اصلی یک انتشار کاندید معرفی میکنن که در صورت رفع باگ های احتمالی اون نسخه نسخه بعدی نرمافزار خواهد بود پس پیشنهاد بنده این هست که اگه از نرمافزار برای امور سازمانی استفاده میکنید هیچ وقت به این نسخهها نرمافزارتون رو بهروز نکنید و تا انتشار نسخه اصلی صبر کنید.
مورد آخر هم یه پیشنهاد هست و اونم اینکه در صورتی که از یک نرمافزار متن باز استفاده میکنید و قصد ایجاد تغییرات دلخواه رو دارید،در صورتی که مهارت کافی در دانش برنامهنویسی و یا مستندات کافی در اختیار ندارید هیج وقت در سورس برنامه دست نبرید و از افراد متخصص و برنامهنویس برای اعمال تغییراتتون استفاده کنید.چون معمولا زمانی که بدون دانش کافی وارد فاز توسعه میشید خطاهای سینتکسی و منطقی زیادی در نرمافزار به وجود میاد که میتونه حیات نرمافزار رو به خطر بندازه.
در ایجاد نرمافزار پایدار اصول توسعهی استاندارد هم باید مد نظر قرار بگیره که پیشنهاد میکنم برای مطالعه بیشتر کتاب مهندسی نرمافزار پرسمن رو بخونید که جندین مدل توسعهی نرمافزار رو تشریح و توضیح داده.